İyi niyetli ve yardimsever bir arkadasimla bir gün dogada gezinirken,
kozasindan çikmaya çabalayan bir kelebek gördük. Kelebek kozanin lifleri
arasindan siyrilmaya çalismaktaydi.

Yardimsever arkadasim hemen kelebegin imdadina kostu. Dikkatlice kozanin
liflerini siyirdi, kozayi araladi ve kelebegin fazla çabalamadan kozadan
çikmasini sagladi. Ancak kelebek kozadan kolaylikla çiktiysa da, biraz
çirpindi ve uçamadi.

Yardimsever arkadasimin gözardi ettigi gerçek suydu:

Kanatlar ancak kozadan çikma çabalariyla güçlenir ve uçusa hazirlanir.
Kelebek kendini kurtarma çabalariyla aslinda kaslarini gelistirmekte,
kendini ayakta tutacak, güçlü kilacak, uçmaya hazirlayacak hareketleri
çabalariyla ögrenmekteydi. Yardimsever arkadasim isini kolaylastirarak
kelebegin güçlenmesine engel olmustu. Kelebek hiçbir zaman özgürlügü
tanimadi, hiçbir zaman gerçekten yasayamadi.

Psikiatr Ruth Sanford! un bir yazisindan alinan bu kisa öykü sizlere neler
düsündürdü? 'Hiçbir sey' demeyin, sakin. Eger öyleyse lütfen öyküyü bir
kere daha okuyun ve hayatta bazi isleri basarmamizin kendi çabamiza bagli
oldugunu bilin. Aksi takdirde zorluklarla mücadele edemeyen, kendine
güvensiz birisi olur çikariz.

Öykümüzde firsat verilseydi, kelebegimiz elbette kozasindan kendisi
çikacakti. Ancak sonuç; zavalli kelebek, iyi niyete bagli bir talihsizlik
yüzünden kisacik ömrünü eksik yasadi.




Sizce olaylara bundan sonra kolay açıdan mı yaklaşmalıyız yoksa oluşuna bırakıp elimizden gelen çabayı göstermelimiyiz???